Desinamus, quod voluimus, velle. E

Desinamus,
quod voluimus,
velle.

Ego certe id ago:
senex ea desii velle,
quae puer volui.

In hoc unum eunt dies, in hoc noctes,
hoc opus meum est, haec cogitatio:
imponere veteribus malis finem.

Id ago,
ut mihi instar totius vitae dies sit.

Nec mehercules tamquam ultimum rapio,
sed sic illum aspicio,
tamquam esse vel ultimus possit.

Hoc animo tibi hanc epistulam scribo,
tamquam me cum maxime scribentem mors evocatura sit.

Paratus exire sum
et ideo fruar vita,
quia
quam diu futurum hoc sit,
non nimis pendeo.

Ante senectutem curavi,
ut bene viverem,
in senectute,
ut bene moriar;
bene autem mori est libenter mori.

Da operam,
ne quid umquam invitus facias.

Quicquid necesse futurum est repugnanti,
volenti necessitas non est.

Ita dico:
qui imperia libens excipit,
partem acerbissimam servitutis effugit, facere
quod nolit.

Non qui iussus aliquid facit,
miser est,
sed qui invitus facit.

Itaque sic animum componamus,
ut
quicquid res exiget,
id velimus
et in primis ut finem nostri sine tristitia cogitemus.

Ante ad mortem quam ad vitam praeparandi sumus.

Satis instructa vita est,
sed nos in instrumenta eius avidi sumus;

deesse aliquid nobis videtur
et semper videbitur.

Ut satis vixerimus,
nec anni nec dies faciunt,
sed animus.

Vixi, Lucili carissime,
quantum satis erat.

Mortem plenus exspecto.

Vale.